Alleluja dziś śpiewajmy,

Bogu cześć i chwałę dajmy.

Bo Zmartwychwstał nasz Zbawiciel,

Tego świata Odkupiciel.

Najserdeczniejsze życzenia Wesołych Świąt Wielkanocnych. Dużo zdrowia i radości.  Oraz mokrego dyngusa życzy Amela z rodziną.

 

Kochani dziękujemy, że jesteście z nami.
Wsparcie jakie udzieliliście nam w 2014 roku pozwala Amelce ciągle się rozwijać.
Prosimy nie zapomnijcie również i w tym roku przekazać 1% podatku dla Amelii.

Ciepłe i serdeczne życzenia,
aby światło choinki
– symbolu radości z narodzenia Jezusa,
oświetlało zawsze Wasze życie
i pozwalało odnaleźć właściwą drogę
życzy Amelka wraz z Rodziną

Nasza Amelka jest już pełno prawnym Przedszkolakiem. Za nami wielka uroczystość Pasowanie na Przedszkolaka i Dzielnego Malucha. Wszystkie dziewczynki były ubrane w jednakowe spódniczki, przygotowane przez Przedszkole. Dzieci pięknie tańczyły, śpiewały i recytowały wierszyki. Zaprezentowały się na piątkę. Amelka była bardzo dzielna i z uśmiechem na twarzy podeszła do pasowania. Panie przygotowały specjalnie na tą okoliczność wielki ołówek i symboliczne birety. Wszystko zostało uwiecznione na pamiątkowych zdjęciach.

 

Wakacje

Jak to zwykle już bywa, czas wolny mija najszybciej. I nim się oglądliśmy nadeszły chłodne dni i zmienna pogoda a wraz z nią powrócił nieodzowny katar.

Wakacje dla Amelki były bardzo intensywne, codziennie czas spędzała na zabawie z rodzeństwem i swoich zajęciach oraz ćwiczeniach. Rączki są już zagojone i bez obaw Amelka posługuje się wszystkimi paluszkami, niestety jeszcze daleko im do tego, żeby się zginać ale codzienne ćwiczenia miejmy nadzieje, że przyniosą w końcu efekty.

Praca z logopedą i rehabilitacja daje bardzo dobre rezultaty, Amelka dokładnie potrafi powiedzieć co chce i na co ma ochotę, opowiada co robiła i kaprysi jak każde dziecko w tym wieku.

Amelka ponownie musiała mieć założone dreny w uszach, gdyż wcześniejsze jej wypadły, a zbierający się płyn w uszach powodował infekcje i pogorszył się słuch. Ponownie zdecydowaliśmy się na operację w Rzeszowie i jesteśmy bardzo zadowoleni z efektów.

Amelka zrobiła się już na tyle samodzielna, że postanowiliśmy ją dać do przedszkola, po paru dniach adaptacji okazało się że pięknie się zaaklimatyzowała i bardzo dobrze sobie daje w nim radę.

Z wielką chęcią rano wstaje i wybiera się do przedszkola, trochę tylko denerwuje ją ubieranie się, co przyprawia mamie nie lada problemów, ale daje radę. W przedszkolu potrafi nawet słodko spać co w domu rzadko się jej w dzień przytrafia.

Jesteśmy z niej dumni że potrafi sobie radzić z nowymi wyzwaniami.

 

Teraz gdy już wrzesień ma się ku końcowi nasza pociecha ma plan dnia wypełniony po brzegi…

Rano przedszkole w którym ma również dodatkowe zajęcia z Logopedą, rehabilitantem czy psychologiem, później obiadek i znowu ćwiczenia albo nauka słówek i wymowy. Dopiero później ma chwile na zabawę z rodzeństwem i słodki sen.

 

Niedawno Amelka obchodziła swoje trzecie urodziny. Z tej okazji pojawił się wielki tort i liczni goście. Pogoda dopisała, wiec dzieciaki mogły się radośnie bawić na podwórku. Amelce już nie przeszkadzają żadne opatrunki i może spokojnie się bawić z kuzynami.

Gdy nadszedł dzień wyjazdu, forma Amelki była zdecydowanie lepsza. Zapakowaliśmy walizki i wyruszyliśmy w drogę. Podczas podróży warunki atmosferyczne nie były najlepsze. Ciągły deszcz i mocny wiatr podczas jazdy nocą szybko powodowały zmęczenie. Mimo wszystko dojechaliśmy bezpiecznie na miejsce.

 

 

 

 

Szybkie zakwaterowanie, wypełnienie dokumentów i przedoperacyjne rozmowy z lekarzami wypełniły cały dzień przyjazdu. Błogi sen po podróży szybko przybliżał Amelkę do operacji.

Tym razem Amelka dostała podwójną dawkę syropku uspokajającego i bez płaczu spokojnie dotarła na sale przedoperacyjną, gdzie przejął ją zespół anestezjologów.

 

Operacja trwała ponad 3 godziny i przebiegła bez komplikacji.

Amelka gdy otwarła oczy była bardzo rozdrażniona i obolała, jej oczka cały czas pokrywały się łzami.

Nie mogła sobie znaleźć miejsca w łóżeczku, na szczęście ukojenie znalazła w ramionach rodziców i swoim wózeczku gdzie udało jej się w końcu zasnąć.

 

 

 

 

 

 

 

 

Kolejny dzień już był trochę lepszy, cały czas podawane środki przeciwbólowe sprawiały że choć na chwile dziecko mogło zapomnieć o bólu i się pobawić z starszym bratem.

Następnego poranka nadszedł czas na  pierwszą zmianę opatrunku. W końcu spod bandaży wyłoniły się wszystkie dziesięć paluszków, jeszcze zakrwawione i opuchnięte ale każdy paluszek osobno.

Dla pewności Amelka przeliczyła wszystkie po kolei i z zadowoleniem pobiegła się bawić.

 

 

 

 

 

 

 

Po śniadaniu wybraliśmy się na krótki spacer, tak się spodobało Amelce że nie chciała wracać z powrotem. Niestety siostra twardo nakazała wracać z powrotem.

Każdy kolejny dzień był coraz lepszy, szybko dziecko zapomniało że ją coś boli i tylko wieczorem gdy przychodziła pora kąpieli i snu wyrażała swoje niezadowolenie z przeszkadzających opatrunków.

W ciągu dnia czas upływał na zabawie i spacerach, towarzystwa dotrzymywał jej starszy brat Szymon i Julia, dziewczynka z polski która dzieliła pokoik z Amelką.

Niestety po kilku dniach wirus powrócił, Amelka zaczęła wymiotować, później Julia, a po dniu także Szymon. Na szczęście wszystko szybko minęło tylko apetyt zmniejszył się drastycznie.

Po tygodniu było już na tyle dobrze że Amelka mogła opuścić szpital i spokojnie z resztą rodziny w przyszpitalnym pensjonacie czekać na zdjęcie szwów.

Pogoda zmieniła się diametralnie, gdy przyjechaliśmy było zimno, chłodno i z każdym kolejnym dniem robiło się coraz cieplej aż zrobiło się gorąco i duszno.

Amelka momentalnie robiła się cała mokra i spocona, niezbyt jej pasował ten upał bo było jej gorąco w rączki w tych opatrunkach.

Nadszedł dzień ściągnięcia szwów. O dziwo wszystko poszło nadzwyczaj dobrze, Amelka dostała podwójną dawkę środka usypiającego i bez problemu pojechała na sale operacyjną. Wszystko sprawnie poszło i już przed południem Amelka wesoło spacerowała jak gdyby niby nic.

Wieczorem wyruszyliśmy w drogę powrotną do domu. W połowie Niemiec mieliśmy bardzo poważną awarie samochodu i dzięki pomocy Polaków dotarliśmy na najbliższy parking. Pozostało nam czekać całą noc na lawetę. Nasza podróż znacznie się wydłużyła i w temperaturze 38 stopni była wręcz nie do zniesienia ale udało się dotrzeć po dwóch dniach bezpiecznie do domu. Nasza Amelka bardzo ciężko zniosła całą podroż, wymiotowała całą drogę a po powrocie znalazła się w szpitalu, gdzie spędziła prawie tydzień.

Czas szybko biegnie, rany po operacji też się szybko goją.

Nasza Amelka, może się już cieszyć u jednej rączki wszystkimi pięcioma paluszkami, jeszcze jest bardzo ostrożna, ale powoli zaczyna się nimi posługiwać.

Druga rączka wciąż zabandażowana, a pod opatrunkiem dystraktor, który już na dobre rozepchnął od siebie kości środkowych palców.

Już wkrótce, Amelkę czeka ostatnia operacja, która  pozwoli się cieszyć z wszystkich paluszków u rąk.

Wyjazd do Hamburga już jest blisko a tym czasem Amelie zaatakował wirus żołądkowy.

Nagle dziecko bardzo osłabło, straciło chęć do zabawy, prawie nic nie jadło, a mimo wszystko  biegunka i wymioty nie odpuszczały, wręcz było ich coraz wiecej

Udaliśmy się zatem z Amelką do szpitala bojąc się o jej stan zdrowie i możliwość odwodnienia.

Na miejscu zrobiono jej badania i podano kroplówkę, jak zwykle pobieranie krwi nie należało do najprzyjemniejszych i wywołało wiele płaczu.

Po powrocie do domu Amelka już grzecznie zasnęła i spała już do rana bez żadnych dolegliwości.

Rankiem zaczęła wesoło gaworzyć i wyrażać chęć do zabawy, z uśmiechem powitała wszystkich domowników.

W ten dzień akurat było Boże Ciało, wiec Amelka ubrała piękną sukienkę i trzymając w ręku koszyk pełen kwiatów, była już gotowa do wyjścia na procesję

 

 

 

 

 

Wyruszyła z ogromną chęcią, choć słabe nóżki szybko się zmęczyły, na szczęście z pomocą przyszedł wózek.

Oczywiście w tej wyprawie, nie mogło zabraknąć starszego brata Szymona, dzielnie dzwoniąc dzwonkiem dawał  znać że już idą.

Następnego dnia,  Amelka wybierała się w podróż na urodziny do swojej Kuzynki, niestety w drodze wirus znów zaatakował, tym razem nasilając się jeszcze bardziej.

Znów Amelka wylądowała w szpitalu, leczy tym razem na dłużej.

Przez parę dni podawano jej kroplówki i robiono badania, a gdy już było wszystko dobrze Amelka wróciła do domu.

Szybko musiała się zbierać z formą do wyjazdu

 

 

 

 

 

Nic tak nie cieszy rodziców jak roześmiana buzia dziecka, zwłaszcza po tym jak dopiero co było na stole operacyjnym.

Amelia po tej operacji ma już na jednej dłoni wszystkie pięć palców, został jej ściągnięty aparacik i przeniesiony na drugą rączkę. Teraz już tylko trzeba czekać gdy rany się zagoją.

Na szczęście naszej kruszynce apetyt dopisuje i wszystko ładnie się goi, coraz mniej dokuczają boleści i tylko przy zmianie opatrunku zdecydowanie się nasilają.

Czas spędzony w szpitalu powoli dobiega końca, inne polskie rodziny również wracają do domu.

Jeszcze tylko podziwiamy widoki w pobliskim porcie, spacerujemy po okolicy i już pakujemy się do drogi powrotnej.

 

Dzieciakom tym razem przychodzi podróżować w dzień, co niezbyt się im podoba, bo komu się chce siedzieć tyle godzin w foteliku, skoro tyle energii w zapasie. Na szczęście nie udało się im roznieść samochodu i bezpiecznie wróciliśmy do domu.

Teraz Amelia grzecznie pomaga mamie zmieniać opatrunki i grzecznie uczestniczy w swoich zajęciach.